به گزارش خبرنگار گروه غدیر و مهدویت خبرگزاری شبستان، بحران ها و شرایط غیرعادی همواره فرصت بروز برخی شبهات و نیز تطبیق های ناروا میان حوادث واقعه با شرایط و نشانه های ظهور را فراهم کرده اند. چنان که شیوع بیماری کرونا در کشورهای مختلف ازجمله ایران و محدود شدن فعالیت مساجد و اماکن مذهبی به منظور مقابله با این بیماری، باب برخی تطبیق های ناروا را گشوده است.
از این رو در بررسی پاسخ های مستدل به این تطبیق ها و نیز عواقب سوء آنها با حجت الاسلام والمسلمین «جواد جعفری»، کارشناس، پژوهشگر و مولف مهدوی گفت وگویی داشته ایم که مشروح آن تقدیم حضورتان می شود:
تطبیق حوادث و وقایع با نشانه ها و علائم ظهور نیازمند رعایت چه اصول و الزاماتی است؟ آیا می توان هر حادثه ای را به زعم یافتن برخی شباهت ها به علائم و نشانه های تصریح شده در روایات برای ظهور امام زمان(عج) تطبیق داد؟
همانطور که بارها توصیه شده تطبیق وقایع و حوادث و اشخاص با علائم و نشانه های ظهور، نیازمند توجه به زمینه های مختلف است اما وقتی تطبیقی رد می شود برای آنکه شخص مدعی، خود و جریان مورد ادعایش را صحیح جلوه دهد، اینطور تعبیر می کند که چون تطبیق ممنوعیت دارد، پذیرفته نمی شود.
هرگز ادعا نمی شود که تطبیق ممنوع است اما باید مصداق خارجی صحیح برای روایات و تصریحات آنها به درستی مستفاد شود، به عبارت دیگر، باید صحت روایت، صحت راویان روایت و معنای روایت مشخص شود یعنی بدانیم مراد و مقصود معصوم(ع) از بیان این جملات چه بوده است و بعد باید بررسی کرد مصداق خارجی اعم از واقعه یا شخص، قابلیت تطبیق با سخن معصوم(ع) را دارد یا نه؟
اما متاسفانه در تطبیق ها معمولا این مراحل رعایت نمی شود و لذا تطبیق حوادث مستحدثه با علائم و نشانه های ظهور بدون رعایت این مراحل و بایدها، مردود است.
آیا می توان میان شیوع ویروس کرونا و جان باختن عده ای بر اثر آن در کشورهای مختلف با علائم تصریح شده برای ظهور در روایات رابطه معنادار یافت؟
متاسفانه، امروز و در شرایط کنونی جامعه و بروز و شیوع ویروس کرونا هم بعضا چنین تطبیق هایی انجام می شود.
مشهور روایات است که در آخرالزمان افراد زیادی در اثر بیماری می میرند، در روایات آمده دو نوع مرگ داریم مرگ سرخ که در اثر جنگ و مبارزه در میدان نبرد رخ می دهد و مرگ سفید که بر اثر طاعون پدیدار می شود.
این یعنی وقتی کشته ها در جنگ و درگیری بسیار باشند و امکان دفن مردگان وجود نداشته باشد، طاعون شیوع یافته و سبب مرگ عده زیادی می شود. به عبارت دیگر، روایات به مرگ بر اثر طاعون در پی ازدیاد مرگ در جنگ ها اشاره و تصریح کرده اند.
از این رو، این روایت ربطی به آنچه امروز در پی شیوع کرونا در حال وقوع است، ندارد و اینکه زمینه های روایت را حذف کنیم و بعد بخشی از آ ن را به واقعه روز تطبیق دهیم ، صحیح نیست به ویژه آنکه تعداد فوتی مبتلایان به کرونا در بالاترین سطح در جهان به دو تا سه درصد می رسد و در ایران دهم درصد از مبتلایان را شامل می شود که این را نمی توان به مرگ و میر بر اثر بیماری تعبیر کرد.
دقت در این مسائل و واقعیات، استناد بی پایه و اساس به روایات در حوادث روز را نشان می دهد.
برخی حتی از مذهبیون محدود شدن فعالیت فعالیت ها و کار اماکن مذهبی به منظور مقابله با شیوع کرونا را از علائم ظهور و تصریحات روایی در این باره می دانند، آیا روایات چنین تصریحاتی را درباره اوضاع آستانه ظهور دارند؟
باید توجه داشت رعایت بهداشت و اصول بهداشتی در اماکن مذهبی باید بیشتر باشد، قرن ها قبل از ظهور تمدن غربی، روایات و آموزه های اسلامی به شست و شوی دست قبل و بعد از غذا و مسواک و طهارت بدن و لباس تاکید داشته اند، بنابر این معنا ندارد که رعایت توصیه های بهداشت و کمک به جلوگیری از شیوع ویروس به روایات آخرالزمانی و نشانه ها و علائم ظهور تعبیر کنیم.
آموزه های دینی همانطور که توسل و توکل و اتصال به مارواء را به ما آموخته، به رعایت بهداشت و تلاش برای حفظ سلامت هم توصیه و تاکید دارد.
برای مثال اگر می گویند نماز جمعه تعطیل و در مساجد فلان مسائل بهداشتی رعایت شود و یا حتی رفت و آمد به مساجد کنترل و محدود گردد همه منشا بهداشتی دارد و نباید از این اقدامات پیشگیرانه به رواج بی دینی در آخرالزمان تعبیر کرد.
آنچه در روایات درباره شرایط دینداری در آستانه ظهور تصریح شده به انجام اعمال از سر بی دینی اشاره دارد؛ لذا رعایت های موقتی را که برای سلامت افراد جامعه اعمال می شود به بی دینی های آخرالزمانی تعبیر نکنیم بلکه روایات را مطالعه کرده و از صحت و دامنه شمول آنها اطمینان بیابیم.
این روزها بعضا از محدود شدن فعالیت مساجد به منظور مقابله با کرونا به بسته شدن و عدم رونق مساجد در آخرالزمان تعبیر می کنند، آیا چنین مسئله ای در روایات آمده و اساسا به شرایط امروز جامعه قابل تطبیق است؟
در روایات آمده در آخرالزمان مساجد آباد می شوند ولی کسی به آنها رفت و آمد نمی کند نه آنکه درِ مساجد بسته باشد؛ یعنی مساجد با تجملات ساخته می شوند و به لحاظ ظاهری و مادی آباد هستند اما در باطن و به لحاظ معنوی خراب و ویران می شوند به عبارت دیگر، بنابر تصریح روایات، در آخرالزمان مردم به دلیل گسترش مسائل ضداخلاقی و ضدمعنوی، به حضور در مسجد رغبت و تمایل ندارند، و این ربطی ندارد که به صورت موقت و برای حفظ سلامت افراد و جلوگیری از شیوع بیماری کرونا، رفت و آمدها به مساجد محدود شود.
این قسم تطبیق ها و تعابیر ناروا چه عواقب سوئی را متوجه جامعه منتظران و زمینه ساز ظهور می کند؟
یک آسیب مهم آن است که اینطور القاء می شود بین معنویت و بهداشت منافات وجود دارد و توصیه های بهداشتی و عمل به آنها در مقابل ایمان به قدرت خدا و شفا دادن اهل بیت(ع) قرار می گیرد!! ایجاد چنین دوقطبی ای صحیح نیست چراکه اساساً مسئله تمسک به وسایل مادی برای حفظ سلامتی، از آموزه های دینی است چنان که بر بالین امیرالمومنین(ع) بعد از ضربت ابن ملجم، طبیب آوردند و اینطور نبود بگویند ما حجت خدا هستیم و به حضور پزشک نیاز نیست.
اینکه بگوییم با توکل صرف و بدون رعایت بهداشت و انجام اصول ایمنی و بهداشتی از پس کرونا برمی آییم، آسیب رسان است و افراد را در وادی غلط وارد می کند که مثلا زیارت عاشور بخوان و نیازی نیست دستانت را بشویی، بعد فرد چنین می کند و بیمار می شود و نگاهش به آموزه های دینی تغییر می کند.
بنابر این، هرگز آموزه های دینی در عرض اصول بهداشتی قرار نمی گیرد بلکه هر یک جایگاه خود را دارند و نباید با تفاسیر اینچنینی افراد را دچار ضعف ایمان کنیم.
نظر شما