به گزارش خبرگزاری شبستان از قم، حجت الاسلام «داود فیرحی» در نشست مجازی «انسان عصر انتظار» که به همت پایگاه فقه حکومتی وسائل برگزار شد، به تبیین شاخصه های انسان و حکومت در عصر غیبت پرداخت و اظهار داشت: وقتی صحبت می کنیم از انسان عصر انتظار، در واقع از انسانی صحبت می کنیم که این انسان خودش به تنهایی قادر به رسیدن به کمال و سعادت مادی و معنوی نیست.
استاد تمام دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران افزود: علامه طباطبایی(ره) در این راستا می‌فرماید: انسان ذات ناخود بسنده دارد و سرشت او به گونه ای خلق شده و فطرت او به گونه ای سرشته شده که مکملی احتیاج دارد و برای تنظیم روابط قوای درونی خود و هم تنظیم روابط خودش باید با خانواده و جامعه و سرانجام با جهان در ارتباط باشد.
وی تصریح کرد: بنابراین به طور کلی این انسان نا تمام است و این پیش فرض مسلمانان ها است و تفاوت تشیع با بقیه مسلمانان در این است که از منظر شیعه این انسان ناتمام تنها با آمدن وحی تمام نمی شود بلکه نیازمند معصوم حاضر ناظر در زندگی است، البته این نظریه جهانی است و در ادیان دیگری از جمله در یهود و مسیحیت و جاهای دیگر وجود دارد.
حجت الاسلام فیرحی یادآور شد: نکته دومی هست که این انسان، منتظر یک نجات است و مفهوم نجات این است که انسان در وضعی قرار دارد که این وضع راضی کننده و رضایت بخش نیست، هرچند ممکن است کسی بگوید وضع بهتر شده است ولی این امید هست که به تعبیر فارسی خودمانی وضع بهتر، تر شود.
وی با بیان این که جامعه عصر انتظار یک جامعه نابسمانان و در انتظار سامان است، گفت: زندگی تدبیر انسان ها بارکجی است که بدون نجات بخش به مقصد نمی رسد و از نظر ایجابی مفهوم انتظار یا انسان عصر انتظار پیش فرض هایی دارد از جمله این که یک ابر انسان دارد که جهانی است و برای نجات می آید که مربوط به فرقه خاصی نیست.
این استاد دانشگاه در بخش دیگری از سخنان خود ضمن رد نظریات سه گانه انسان در عصر انتظار خاطرنشان کرد: برداشت من این است که انسان عصر انتظار نه انسان رادیکال و پرخاشگر است و نه در جستجو احکام حداکثری شریعت و نه منزوی و ناامید است؛ انسان عصر انتظار انسانی فروتن با امکان سامان حداقلی زندگی است که در این عصر، تساهل و مدارا بر او حاکم است چون دوران حیرت و تقیه است و هرچه قدر تلاش کند گوشه ای از نظم نا تمام خواهد ماند.
وی بیان داشت: انسان عصر انتظار در این دوره بر ممکنات عقل و فطرت خودش تکیه می کند و تا جایی که می تواند جامعه را می سازند، جامعه سازی او هرچند نباید مخالف شرع باشد ولی شرعی هم نیست چون شرعی بودن پیامدهایی دارد که انسان عصر انتظار نمی تواند آن را پیش ببرد.
نظر شما