به گزارش خبرنگار گروه غدیر و مهدویت خبرگزاری شبستان، در ادامه سلسله مباحث بررسی آیات مهدوی قرآن کریم و در گفتگو با حجت الاسلام والمسلمین «محمدرضا نصوری»، کارشناس مهدوی و معاون تبلیغ و ارتباطات مرکز تخصصی مهدویت حوزه علمیه قم، آموزه های امام زمانی و منتظرانه آیه 30 سوره مبارکه «یس» را بررسی کرده ایم که در ادامه مشروح آن تقدیم حضورتان می شود:
چرا از آیه 30 سوره مبارکه یس به عنوان یکی از آیات مهدوی قرآن کریم تعبیر می شود؟ به عبارت دیگر چه آموزه ها و تصریحات مهدوی‌ای در این آیه شریفه وجود دارد؟
خدای متعال در این آیه شریفه می فرماید: «يا حَسْرَةً عَلَى الْعِبادِ ما يَأْتِيهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ؛ افسوس بر این بندگان که هیچ پیامبری برای هدایت آنها نیامد، مگر اینکه او را استهزاء می کردند».
نقل است امیرالمومنین امام علی (ع) وقتی بر بالای منبر در شهر کوفه بودند، خطبه ای خواندند که بخشی از خطبه این بود؛ حضرت(ع) می فرمودند در پیش روی شما فتنه های تاریک، کور و گرفته ای است که فقط نومه از آن نجات پیدا می کنند.
پرسیدند: نومه چه کسانی هستند؟ فرمودند: کسی که مردم را می شناسد، ولی مردم او را نمی‌شناسند.
ایشان سپس ادامه دادند: و این را بدانید زمین از حجت خدا خالی نمی شود، ولی خداوند به سبب ظلم و ستم مردم و گناهانشان آنها را از دیدگان پنهان می کند. اگر لحظه ای زمین از حجت خدا خالی بماند اهلش را فرو می‌برد. حجت خدا مردم را می شناسد ولی مردم او را نمی شناسند؛ مانند حضرت یوسف(ع) که مردم را می شناخت، برادرانش را می شناخت، ولی آنها او را نمی شناختند. سپس حضرت امیر(ع) این آیه را تلاوت فرمودند «يا حَسْرَةً عَلَى الْعِبادِ ...».
این آیه شریفه به چه مباحثی از مهدویت اشاره دارد و در این باره چه روشنگری هایی می کند؟
با توجه به این روایت امیرالمومنین (ع)، این آیه هم به بحث غیبت امام زمان(عج) اشاره می کند، هم به بی توجهی انسان ها نسبت به ظلم و فساد و تباهی که جامعه را به سمت فتنه ها، تاریکی، پلیدی و بدی سوق می دهد.
به عبارت بهتر، می توان از این آیه دریافت که اگر مردم قدر اهل بیت(ع) را می دانستند و راه غدیر را پیش می گرفتند دیگر بنی امیه و بنی عباس و مانند اینها به قدرت نمی‌رسیدند و جامعه اسلامی را به مسیر گمراهی نمی بردند.
آیا می توان از مفاد این آیه راه مقابله با ابتلا به حسرت در عصر غیبت امام عصر(عج) را یافت؟
توجه نسبت به امام(ع)، انسان را به مسیر هدایت سوق می دهد، اما متأسفانه عدم شناخت و بصیرت لازم نسبت به امام معصوم(ع) به نوعی کفران نعمت مردم در برابر این نعمت عظیم و بی مثال الهی است. یعنی چون مردم قدر حجت الهی را ندانستند و از وی پیروی نکردند به ندامت و حسرت غیبت حجت خدا دچار شدند «يا حَسْرَةً عَلَى الْعِباد...».
بر اساس آموزه های مهدوی این آیه راه حرکت به سوی ظهور و پایان دادن به غیبت امام زمان(عج) چیست؟
بنابر این آیه می توان دریافت تنها راه پایان یافتن دوران غیبت این است که بفهمیم «بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ...» و با امام خودمان عهد و عقد و بیعت ببندیم همانطوری که در دعای عهد می خوانیم «عَهْدا» عهد با تو می بندیم، «عَقْدا» خودمان را با امام زمان(عج) پیوند و گره بزنیم و با حضرت(عج) «بَیعَةً» امضاء کنیم و پای این بیعت بایستیم و به تعهداتمان در مقابل امام زمان‌مان عمل کنیم، نه اینکه فقط یک گوشه بنشینیم و ذکر و دعا و مناجات داشته باشیم.
باید توجه داشت اگرچه ذکر و دعا و مناجات بخشی از زمینه سازی برای ظهور و وظیفه منتظران است اما همه کار نیست. وقتی خطاب به حضرت(عج) عرضه می داریم: «بِأبی اَنتَ و اُمّی وَ نَفسی و...» باید جان، مال و همه وجودم را در عمل نثار و فدایی آن وجود مقدس و زمینه سازی برای ظهور دولت کریمه ایشان کنیم.
چه عنصری در سبک زندگی منتظرانه، منتظران دولت موعود را به چنین نوع نگاه و شیوه رفتاری می رساند؟
از مهمترین راه های رسیدن به این حقیقت آن است که با اندیشیدن و تأمل، خسارت های مادی و معنوی را که امت اسلامی و همچنین امت های دیگر در اثر بی توجهی برخی از انسان ها با دوری از حجت الهی به آنها دچار شده اند، برطرف کنیم و این نیازمند آن است که خود، دیگران و جامعه را به سلاح بصیرت و معرفت مجهز کنیم و بی قرار امام زمان(عج) باشیم. این بی قراری و اضطرار نسبت به ظهور ما را به زمینه سازی برای تحقق دولت جهانی موعود ترغیب می کند.
نظر شما