به گزارش خبرنگار قرآن و معارف خبرگزاری شبستان، رهبر انقلاب در جلسه تفسیر قرآن خود با اشاره به آیاتی از سوره میارکه توبه فرمودند:قرآن میفرماید: «فَقاتِلُوا أَئِمَّةَ الْکُفْر»؛ ائمّه و امامان کفر را بکُشید؛ نمیگوید «فقاتلوهم»، یا «فقاتلوا الکفر». «امامان کفر»، پیشوایان و زمامداران و سردمداران کفرند.
«امام کفر»، یعنی «اید‌ئولوگ، تئوریسین، زمامدار و هادیِ کفر». آیه‌ی قرآن نمیخواهد بگوید با هر کافری که نقض عهد کرد، بجنگید، بلکه مطلب اجتماعی بسیار مهم و دقیقی را بیان میکند؛ حکمی در مقیاس جهانی. در واقع امامِ کفر است که نقض عهد میکند، نه آحاد مردم.
آیه میخواهد بگوید اگر نقض عهد کردند، با ائمّه‌ی آنها بجنگید؛ چون آنها غدّه‌های چرکین اجتماعند که مانع مسلمان شدن مردم میشوند.
یکی از مستشرقان مسیحی میگوید: «جنگ اسلام در واقع، جنگ با حکومتها و زمامداران و رؤسای زمان بود، نه جنگ با ملّتها.» چه‌کسی با عیب‌جویی خود از پذیرش اسلام مانع میشود؟ آیا توده‌ی مردم مانعند؟ خیر، بلکه کسانی که بر زوایای اجتماع و مردم سلطه و قدرت دارند مانع هستند.
گاهی انسان برای ورود در کاری، آمادگی‌های روحی و جسمی و مالی را دارد و گاهی نه. عذرهایی مثلِ نداشتن نشاط و شوق لازم برای انجام کار، تهی‌دستی و عائله‌مندی، گرفتاری کسبی و شغلی، پیری و از دست رفتن نیروی جوانی، که این‌همه سبب میشود انسان خود را برای انجام کارهای مهمّی چون جهاد، حاضر و آماده نبیند، باعث سنگینی و کُند شدن او در قیام به انجام وظیفه میشود، تا جایی که واقعاً خود را معذور میداند و میگوید: «من سنگین هستم، سبُکها بروند.»؛ ممکن است کودکان من بی‌سرپرست شوند، ولی فلانی عائله ندارد و سبُک است و میتواند در جنگ شرکت کند؛ یا من صبح تا شب گرفتار تجارتم، پس نمیتوانم در جنگ حاضر شوم.
در این دستور همگانی، آیه میفرماید: «در جهاد که آینده‌ی شما و حیات اجتماعی‌تان و نیز پیشرفت فکر و هدف شما و ادامه‌ی راهتان بسته به آن است، چنین بهانه‌های جزئی و کوچک را موردِ نظر قرار ندهید و سبُک و سنگین در این راه قدم بردارید، که این برای شما بهتر است.»اینجا آیه‌ی قرآن روی همین نکته‌ی حسّاس که معمولاً پای همه آنجا لنگ است، دست میگذارد؛ یعنی شما با همین گرفتاری‌هایی که دارید، باید حرکت کنید.
نظر شما