خبرگزاری شبستان: ذهن آدمی همواره دغدغه مند و کنجکاو در شناخت ناشناخته ها است، از این رو است که در سراسر زندگی سوالات بیشمار ذهن او را به خود درگیر می کند؛ در این میان پاسخ برخی سوالات به صورت تجربی برای او قابل یافتن است اما هستند بسیاری از سوالات که خارج از میدان تجربه انسان بوده و پاسخ آنها به آسانی بدست نمی آید. از این رو در سلسله مباحث نسیم اندیشه از لسان آیت الله جوادی آملی، مرجع شیعیان و مولف تفسیر تسنیم به برخی از این سوالات پاسخ داده می شود.
جملاتی که از حضرت ابراهیم در قرآن نقل شده، نسبت دادن بیماری به خود برای نرفتن با دیگران به بیرون شهر با اینکه بیمار نبود: « فَقَالَ إِنِّی سَقِیمٌ »(1) و طلب آمرزش گناهانش که دلیل بر گناه کاری ایشان است: « وَالَّذِی أَطْمَعُ أَن یَغْفِرَ لِی خَطِیئَتِی یَوْمَ الدِّینِ »(2) چگونه با عصمت ایشان سازگار است؟
درباره نسبت دادن بیماری به خود، امام صادق(ع) در پاسخ به این اشکال فرموده است: حضرت ابراهیم(ع) بیمار نبود، ولی دروغ هم نگفت، بلکه منظور او این بود که بیمار می شوم، نظیر اینکه خدا به پیامبرش (ص) خطاب فرمود: «انک میت ...»(3)، یعنی تو در آینده خواهی مرد، نه اینکه اینک مرده ای.
حضرت ابراهیم(ع) در پی این امر، خود را از آنان حفظ فرمود (4)، تا به هدف والای خود، یعنی در هم کوبیدن بت ها برسد.
علامه طباطبایی درباره "طلب آمرزش حضرت ابراهیم از گناهان" می نویسد: ابراهیم(ع) نسبت گناه به خویش می هد، با این که از گناه معصوم بود.
در حقیقت منظور حضرت ابراهیم(ع) از "خطیئه"، مخالفت امر "مولوی"(که باعث عقاب و عذاب باشد) نبوده است، زیرا گناه مراتبی دارد و هر کسی به حسب مرتبه ای که از عبودیت خدا دارد در همان مرتبه لغزشی نیز دارد؛ چنانکه فرموده اند: «حسنات الأبرار سیئات المقربین».(5)
آری، لغزش ابراهیم (ع) مثلا عبارت از این است که برای تامین ضروریات زندگی مانند تامیین خواب و خوراک و آب و مانند آن، نتواند در همه دقائق زندگی به یاد خدا باشد؛ هر چند که تامین همین خورد و خوراک و خواب و آب و سایر ضروریات زندگی، صبغه عبادی دارد.
پی نوشت ها:
1.سوره صافات، آیه89
2.سوره شعرا، آیه82
3.سورهزمر، آیه 30
4.تفسیر نورالثقلین، ج4، ص406
5.خوبی های نیکان، برای مقربان درگاه خداوند، گناه و لغزش به شمار می رود.(بحار الانوار ، ج25، ص204)
پایان پیام/
نظر شما