خبرگزاری شبستان: ذهن آدمی همواره دغدغه مند و کنجکاو در شناخت ناشناخته ها است، از این رو است که در سراسر زندگی سوالات بیشمار ذهن او را به خود درگیر می کند؛ در این میان پاسخ برخی سوالات به صورت تجربی برای او قابل یافتن است اما هستند بسیاری از سوالات که خارج از میدان تجربه انسان بوده و پاسخ آنها به آسانی بدست نمی آید. از این رو در سلسله مباحث نسیم اندیشه از لسان آیت الله جوادی آملی، مرجع شیعیان و مولف تفسیر تسنیم به برخی از این سوالات پاسخ داده می شود.
با آنکه امام رهبر جامعه است، چرا انسان ها خود نمی توانند او را انتخاب کنند؟
چنان که می دانیم از شرایط امام، عصمت در بینش نظری و روش عملی است، از سوی دیگر آگاهیم که عصمت، از اموری است که آگاهی بر آن، جز از طریق علم غیرممکن نیست، چنان که افضلیت مطلق نیز از شرایط امام است و آگاهی از آن، تنها به وسیله علم غیب امکان پذیر است. از این رو امام باید از جانب علام الغیوب تعیین و به وسیله او به مردم معرفی شود.
اهل سنت، عصمت و افضلیت مطلق را در امام شرط نمی دانند و می گویند: اگر شرط هم باشد، ظن به عصمت و افضلیت کافی است.(1)
لیکن، چون آنان امامت را از عرش خلافت الهی، به فرش خلافت ظاهری و مادی تنزل داده اند، لزوم این شرایط را در امام انکار می کنند. آنکه عصمت و افضلیت مطلق ندارد، رئیس ظاهری کشور است، نه امام.
مهمتر اینکه امامت عهد خداست نه امر مردم، چنان که خطاب به ابراهیم خلیل الله، به دنبال آیه «إِنِّی جَاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِمَامًا...»، می فرماید: «قالَ لایَنالُ عَهِدی الظّلمین».(2)
شور و مشورت به امور مردم مربوط است، نه به امر خدا:«واَمرُهُم شوری بَینَهُم»(3). همان گونه که مردم نمی توانند با شور و مشورت پیشغمبر تعیین یا حکم فقهی صادر کنند یا حلالی را حرام یا حرامی را حلال گردانند و ...، با شور، مشورت، رای دادن، اجماع و نظایر آن نیز نمی توانند، امام تعیین کنند، گرچه می توانند با همین راه ها امام تعیین شده را بشناسند.
پی نوشت:
1.شرح المقاصد، ج5، ص253.
2.سوره بقره، آیه 124
3.سوره شوری، آیه 38
پایان پیام/
نظر شما