خبرگزاری شبستان: ذهن پرسشگر انسان از بدو خلقت همواره درپی یافتن پاسخ سوالاتی بوده که در طول قرن ها توانسته مفهوم پیشرفت را برایش تحقق بخشد. در این میان سوالاتی وجود دارد که در میدان حس و تجربه نمی توان برای آنها پاسخی یافت سوالاتی درباره قیامت، مرگ و ماهیت آن و .... از این رو در سلسله مطالبی از لسان آیت الله جوادی آملی به برخی از این سوالات مبتلابه جامعه پاسخ داده می شود.
آیا ظلم نیست که من ناخواسته آفریده شوم و سپس خدا در مقابل نافرمانی ها، مجازاتم کند؟
اگر کسی بر پشت بام دستگاه خلقت بایستد، در می یابد که این شش میلیارد انسان که اکنون روی زمین زندگی می کنند، چندی پیش در همین بیابان ها و مراتع، به صورت خاک بودند و چندی بعد هم به همان شکل درخواهند آمد.
در این میان تنها مسئله خلافت الهی به انسان اضافه شده است که هرگز نیستی در آن راه ندارد. این خاک، گاه مرده و گاه زنده است، اما روح همیشه زنده است.
بهترین شرف و کرامت را به مشتی خاک اعطا کرد و او را جانشین خود قرار داد. عقل و فطرت از درون و وحی نوبت را از بیرون به او اعطا کرد تا در پناه هایت الهی رشد کند. حال چرا ما با داشتن این همه سرمایه به بیراهه بریم؟! پس اگر کسی به بیراهه رفت، با اختیار خود بد کرده است.
اما آنکه می گوید من راضی به خلقت خود نبودم، اکنون خود به شخصیتی دست یافته که جامعه ای از او بهره مند می شود، پس اگر بهترین نعمت را خدا به ما داد، ولی ما نتوانستیم از آن استفاده کنیم به انگیزه درونی ما مربوط است.
مطلب دیگر اینکه مجازات های الهی مانند مجازات ستمگران برای تسلای خاطر ستم دیدگان یا مجازات محاکم قضایی برای ایجاد امنیت در جامعه نیست، بلکه شبیه مجازات بیمار توسط طبیب است.
پزشک حاذق به بیمار می گوید: فلان غذا را نخور یا از فلان دارو استفاده کن. حال اگر بیمار به این نسخه عمل نکرد و رنجورتر شد، طبیب دارویی تلخ برای او می نویسد، آیا طبیب از او انتقام گرفته یا این رنجوری و در پی آن داروی تلخ، ره آورد رعایت نکردن سفارش پزشک است؟!
گناهان ما ناپرهیزی و تقوا پرهیز است. تهمت، دروغ، آبروریزی و ... مانند غذایی سمی برای روح است. غذای مانده یا سمی در دستگاه گوارش اثر منفی می گذارد و بدن از آن آسیب می بیند. سخنان، نوشته ها، شنیده ها و ... اگر سمی باشد، روح را مسموم می کند.
راه دیگر برای درک مجازات های الهی، توجه به رفتار مادران است؛ وقتی مادری فرزندش را از نزدیکی به آتش باز می دارد، این جلوگیری مانند خوردن غذای مسموم نیست، بلکه دست زدن همان و سوختن همان.
حقیقت گناه نیز به همین صورت است، ازتکاب همان و سوختن همان، قرآن کریم می فرماید:« إِنَّ الَّذِینَ یَأْکُلُونَ أَمْوَالَ الْیَتَامَى ظُلْمًا إِنَّمَا یَأْکُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ نَارًا وَسَیَصْلَوْنَ سَعِیرًا»(1)، آنها که اموال یتیمان را می خورند، همانا در شکم های خود آتش می ریزند. لقمه حرام شعله آشتی است که جان را می سوزاند.
پی نوشت:
1.آیه 10 سوره نساء
پایان پیام/
نظر شما