سی و دومین گردهمایی عاشیقلار در تبریز برگزار می‌شود

به گزارش خبرگزاری شبستان در تبریز، «جواد کریم نژاد» در جمع خبرنگاران با بیان برگزاری سی و دومین گردهمایی موسیقی و ادبیات عاشیقلار در تبریز، اظهار داشت: حوزه هنری استان از سال 1394، سلسله برنامه های موسیقی و ادبیات عاشیقلار را آغاز کرده است که سی و دومین گردهمایی، روز دوشنبه (11 آذر ماه) امسال در سینما انقلاب تبریز برگزار می شود.

معاون فرهنگی حوزه هنری استان با اشاره به فرهنگ غنی ادبیات و موسیقی عاشیقی گفت: این رشته هنری به عنوان نمادی از فرهنگ و رسوم بومی آذربایجان است که تلاش مستمر برای اعتلای آن را ضروری است.

وی مضامینی مانند مدح خدا، پیامبر و ائمه و همچنین پند و نصیحت و اندرز را از شاخصه های مهم ادبیات و موسیقی عاشیقی دانست و خاطرنشان کرد: در راستای معرفی هر چه بهتر و بیشتر ادبیات و موسیقی عاشیقی به مردم به ویژه نسل جوان در نظر داریم سی و دومین گردهمایی موسیقی و ادبیات عاشیقلار را با تجلیل از هنرمند پیشکسوت، عاشیق استاد لطف الله فتحی پور در 11 آذرماه سال جاری در محل سینما انقلاب تبریز برگزار کنیم.

کریم نژاد افزود: اشاعه ارزش‌های دینی و انقلابی در قالب موسیقی، صیانت از موسیقی‌های اصیل و ارزشی در حوزه فولکلور و موسیقی ملی ایران، تلاش در تثبیت جایگاه موسیقی‌های فاخر و معرفی این هنر و فرهنگ ارزشمند و اصیل ایرانی در میان خانواده‌ها و به ویژه نسل جوان جامعه و تعامل با هنرمندان موسیقی استان‌های همجوار و کشورهای همسایه از اهداف اصلی حوزه هنری آذربایجان شرقی در اجرای برنامه‌های موسیقی است.

این گردهمایی دوشنبه هفته جاری از ساعت 18 در سینما انقلاب تبریز واقع در چهارراه شریعتی برگزار می‌شود.

عاشیق، عارف و نغمه سرای سیاری است که ساز می‌نوازد و آواز می‌خواند. قبل از جا افتادن لغت عاشیق این صنف با کلمه ترکی «اوزان» شناخته می‌شد.

عاشیق‌ها اغلب در بداهه خوانی مهارت دارند و شعر و آهنگ تصنیف‌های خودشان را هم گاهی خود می‌سازند؛ انتقال شفاهی فرهنگ، ترویج ارزش‌ها و سنن فرهنگی از جمله وظایف این صنف بود.

در طول تاریخ، فرمانروایان همواره در سفرهای جنگی عشایق ها را به همراه می‌بردند تا با بیان اشعار حماسی لشکریان را تشجیع کنند. برجسته‌ترین حادثه در تاریخ موسیقی عاشیقی، بر تخت نشستن شاه اسماعیل صفوی بود. شاه اسماعیل پادشاهی شاعر بود که با تخلص ختایی یک دیوان مثنوی در وصف حضرت علی سروده بود.

این پادشاه خود را یک عاشیق به حساب می‌آورد، و چنان به این هنر وابسته بود که در شعری همراه داشتن ساز را جز ارکان اربعه انسانیت شمرده‌ است.