خبرگزاری شبستان _ خراسان شمالی؛ «اسماعیل حسین پور، فعال فرهنگی»؛ مشخصا آمار مبتلایان، بستری ها و فوتی های کرونایی باید به چند نفر برسد تا مدیران فرادست، احساس تکلیف کرده و نظرات و نگرانی متخصصان را در تصمیم گیری هایشان، لحاظ کنند. کنفوسیوس می گوید: «آنکه به فکر فردا نیست، به غم فردا گرفتار خواهد شد». و این پند حکیمانه، شاید دل مشغولی بسیاری از ایرانیانی‌هاست که این روزها، از سوء مدیریت و چند صدایی برخی مدیران تصمیم گیر، به ویژه در ستاد ملی مبارزه با کرونا، به ستوه آمده اند.
در این عصری که باغبانان باخبر از خزان و رهزن دهر، پرپرشدن گل های رعنای فراوانی را دیده اند؛ در روزگاری که ما نه یک بار، که چند بار از سوراخ کرونا گزیده شده ایم؛ در زمانه ای که مرغمان یک پا دارد و نظرات کارشناسان و متخصصان را بر نمی تابیم و سرنوشت مردم و سلامتی شان، فدای اعمال سلیقه های ناصواب ما کار به دستان می شود؛ شاید این دردنوشته ها هم بی ثمر است ولی به قول دکتر شریعتی «نوشتن برای فراموش کردن است نه به یادآوردن».
با رشد نگران کننده مبتلایان به کرونا در هفته اخیر، تغییر رنگ بندی شهرهای کشور و افزایش شهرهای قرمز، با پُرشدن «ICU» های بیمارستان رسول اکرم تهران، با ورود غیر رسمی مشهد به پیک ششم کرونا، با چهار برابر شدن بیماران سرپایی، با نگرانی وزیر بهداشت از شیوع امیکرون و با جهش بی سابقه امیکرون در جهان، انتظار این بود تصمیم گیران ستاد ملی مبارزه با کرونا در راستای مدیریت این بحران فزاینده، تصمیمات جدی و جدیدی اتخاذ کنند ولی در کمال حیرت، این ستاد بر خلاف نظر متخصصان، نه تنها محدودیتی برای مهار کرونا اعمال نکرده است؛ بلکه در کمال حیرت، بر اجباری بودن حضور دانش آموزان در مدارس تأکید کرده اند.
این رویۀ مدیریتی و این بی توجهی به خطرات کرونا که مستقیما بر حیات مردم اثرگذار است؛ باعث دل مشغولی و نگرانی خانواده های بسیاری شده است. واقعا معیار اعمال محدودیت های کرونایی چیست؟ مشخصا آمار مبتلایان، بستری ها و فوتی ها باید به چند نفر برسد تا مدیران فرادست، احساس تکلیف کنند و نظرات و نگرانی متخصصان را در تصمیم گیری های شان، لحاظ کنند.
متأسفانه احساس می شود اعضای ستاد ملی مبارزه با کرونا، از مکر اُمیکرون غافلند و این می تواند تبعات سنگینی برای جان مردم داشته باشد. با اوج گیری دوباره کرونا، قطعا نوروز سیاهی در انتظار مردم خواهد بود و باز کشور، با کمبود تابوت، آمبولانس و سردخانه روبرو می شود. حال که در این ستاد، نظرات کارشناسی چندان مورد توجه قرار نمی گیرد؛ باید مشخصا معلوم شود مسئول اصلی بروز پیک ششم و تلفات انسانی احتمالی چه کسی است؟ چرا مدارس در این شرایط حاد تعطیل نمی شوند؟ چرا 9 میلیون دانش آموز ابتدایی واکسن نزده باید راهی مدرسه هایی شوند که به رغم تأکید مدیران و معلمان سخت کوش، بسیاری از دانش آموزان مایل یا قادر به رعایت پروتکل های بهداشتی نیستد؟
متأسفانه تجربۀ تلخ و سیاه سال گذشته، در حال تکرار است؛ چون بر خلاف نظر کارشناسان، اوایل سال گذشته، محدودیت ها اعمال نشد و علاوه بر بروز پیک های مختلف، شاهد جان ستانی کرونا از مردم مظلوم ایران عزیز بودیم. هر چند تلفات انسانی ریشه در تعلل برای تهیه و تأمین واکسن داشت ولی نمی توان سوء مدیریت تصمیم گیران را، در بروز آن فاجعۀ تلخ و تیره، نادیده گرفت.
حال که اُمیکرون به سویۀ غالب در کشور تبدیل می شود؛ انتظار می رود، کار به دستان با زمان شناسی و تصمیم گیری بهنگام، ضمن اعمال محدودیت های جدی، مانع بروز پیک ششم کرونا شوند و پیش از آنکه زود دیر شود؛ تدبیر کنند تا کشور دچار بحران دیگری نشود.
نظر شما