به گزارش خبرگزاری شبستان، ظهیر احمدی دانشجوی دکتری فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام صادق (ع) یکی از پژوهشگران شرکت کننده در هفتمین همایش بین المللی دکترین مهدویت بود.
وی با ارایه مقاله ای به نام بسط گفتمان خوش فرجامی جهان بر مبنای گفتمان موعود گرایی به موضوعاتی همچون نظریه گفتمان، خوش فرجامی جهان، موعود گرایی و فلسفه فرج پرداخته است.
احمدی نظریه گفتمان را با زبانی ساده اینچنین توصیف می کند نظریه گفتمان یعنی ایجاد جو و فضایی از اندیشه ها به نحوی که این اندیشه ها حاکم و مسلط بر سایر حوزه های اندیشه ای شود تا جایی که الگوی رفتاری مردم براساس شکل گیرد.
وی می افزاید: گفتمان در فضای تعاملی ایجاد می شود تعامل با تاریخ، تعامل با شرایط اجتماعی، تعامل با قدرت و تعامل با بحرانهای اجتماعی این پژوهشگر مهدوی درخصوص پایان هستی و جهان به دو دیدگاه اشاره می کند و می گوید: درخصوص پایان هستی و جهان دو دیدگاه بدفرجام انگاری و خوش فرجام انگاری وجود دارد که در تضاد و تساحل با یکدیگر قرار دارند.
وی مدعی است که براساس آموزه های اسلامی به ویژه تعالیم تشیع آینده و پایان خوش پر از نشاط و امید برای انسان و جهان تصویر شده است.
این دانشجوی دانشگاه امام صادق (ع) ادامه می دهد: به همین دلیل است که می توان این ایده را به واسطه رسانه به صورت یک گفتمان غالب در گستره ای جهانی مطرح کرده و گفتمان مبتنی بر حکمت، توحید محوری و غایت مندی خلقت را گسترش داده.
احمدی در بخشی از مقاله خویش جمهوری اسلامی ایران را تنها نظام و کشوری معرفی می کند که خود را صراحتاً مدعی و پیرو مکتب تشیع می داند و می گوید: تنها جمهوری اسلامی ایران است که صراحتاً مدعی پیروی از مکتب ناب شیعی است و در سایر نظام های فکری، فلسفی و عقیدتی و سیاسی نسبت به پایان تاریخ و پایان هستی صراحت منطقی و منسجم در خوش فرجام انگاری آن وجود ندارد.
وی می افزاید: نظام های فکری به ناخوش فرجام انگاری تمایل دارد و اگر در برخی از نظام های فلسفی جهان دیدگاه هایی نزدیک به موعود گرایی وجود داشته باشد هیچ کدام به انسجام گفتمان فلسفی فرج در مکتب تشیع نیست.
این پژوهشگر مهدوی این موضوع را فرصت مغتنمی برای جمهوری اسلامی ایران می خواند و تاکید می کند: اینک که چنین فرصت مغتنمی برای جمهوری اسلامی ایران فراهم شده است که بتواند با تبیین منطقی و منسجم این گفتمان و با استفاده از ابزار قدرتمندی همچون نظام رسانه ای و دیپلماسی خارجی و منادی و داعیه دار این گفتمان باشد.
احمدی در این مقاله نظریه گفتمان را دست مایه پژوهش خویش قرار داده است و با برتر شناختن گفتمان شیعی نظام رسانه کشور و دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران را به بهره گیری از این گفتمان دعوت می کند و از آنان می خواهد تا با بهره مندی از این امر گفتمان موعود گرایی و خوش فرجام انگاری جهان را بسط دهند.
این پژوهشگر حوزه رسانه و مهدویت در مقاله خویش تلاش دارد با بازشناسی نسبت تلویزیون و دین به این شعار اساسی پاسخ دهد که انتقال مفاهیم مجرد و ارایه شخصیت های قدسی و معصوم مانند حضرت حجت الاسلام (عج) و تبدیل فرهنگ مهدوی در تلویزیون تا چه اندازه امکانپذیر است.
پایان پیام/
نظر شما