خبرگزاری شبستان، سرویس فرهنگی- محمد پورعلم: موقعیت اول: توی سالن سینما نشسته اید، سالن تاریک شده و تیتراژ آغاز فیلم همهمه توی سالن را به پچ‌پچ تبدیل کرده و امیدوارید با شروع فیلم همین زمزمه ها هم قطع شود و تنها صدایی که می شنوید صدای بازیگرانی باشد که روی پرده نقره ای می‌بینید و موسیقی فیلم، اما از آن جا که انگار آرزوها، آرزو شده اند تا برآورده نشوند، کسی که در صندلی کناری‌تان نشسته، با خش‌خش و سر و صدا پاکتی را باز می کند و این تازه اول ماجرا است. چون گازی که به هر ورق چیپس می زند سوهانی است که به اعصاب شما می کشد و دیالوگی است که از فیلم می جود.
موقعیت دوم: توی خانه یا سینما فرقی نمی کند، دوست دارید وقتی فیلم می بینید چیزی بخورید، تخمه ای بشکنید و خلاصه دهان‌تان بجنبد. اصلا انگار این کار تمرکزتان را بیشتر می کند. فرقی هم نمی کند که چی باشد، از یک استکان چای یا یک لیوان نوشیدنی خنک بگیر تا چیپس و پفک و پاپ‌کورن و ساندویچ. البته برخلاف گذشته، دیگر نمی شود این آخری را توی سالن سینما خورد. با توجه به همین محدودیت ها خوراکی هایی را انتخاب کرده اید و در تاریکی سالن، همزمان با شروع تیتراژ، اولین پاکت چیپس را باز می کنید تا عیش‌تان را کامل کنید. هنوز شروع نکرده اید که توی همان تاریکی نگاه چپ چپ اطرافیان را حس می‌‌کنید و اگر ادامه دهید ممکن است تذکر هم بشنوید.
خوردن ممنوع، حتی برای «بفروش»ها!
«محمدحسین فرحبخش» که از ابتدای دهه شصت با عنوان تهیه کننده بخش خصوصی وارد سینمای ایران شد، از مخالفان همراهی خوراکی و تماشای فیلم است: «تخمه، چیپس، پاپ‌کورن،... تق‌تق و قرچ قرچ دارند و اعصاب نفر کناری را به هم می ریزند. فکر می کنم حتی در سالن انتظار هم نباید پاپ‌کورن بفروشند، اینها را می برند داخل، هم مزاحمت دارد، هم کثیف‌کاری. توی خانه می شود با خوراکی فیلم دید، اما فیلم دیدن با خوراکی خوردن در سالن سینما جور نیست».
فرحبخش که خود را در کارگردانی هم آزموده اما تهیه کننده سینما باقی مانده۷ جنس سرگرمی بودن سینما و صرف تنقلات را از یک دسته نمی داند و می گوید: «سینما را سرگرمی می دانم، اما اینکه در سالن سینما خوراکی هم خورده شود کار درستی نیست. اگر هم کسی می خواهد چیزی بخورد، یک مشت پسته و بادام و کشمش با خودش ببرد که برای کسی که کنارش نشسته مزاحمت درست نکند».
این تهیه کننده با سابقه سینما بعد از تاسیس شرکت فیلم سازی خود که در ابتدا ساخت فیلم های اجتماعی را دنبال می کرد، سراغ فیلم هایی رفت که بتواند گیشه را در اختیار بگیرد. او با انتخاب این مسیر جنس خاصی از کمدی را ارایه داد که هم نام خودش و هم نام بازیگرانی را با این جنس از کمدی همنشین کرد. فرحبخش استفاده از تنقلات را حتی برای این نوع فیلم ها روا نمی داند و معتقد است: «نمی شود استثنا قائل شد. فرقی نمی کند که فیلم طنز و بزن و بکوب باشد یا «فروشنده» اصغر فرهادی. خوردن خوراکی در سالن سینما سر و صدا ایجاد می کند، بعضی ها که تخمه هم می برند. می شود برای تماشای فیلم محدودیت سنی گذاشت، اما درباره همه فیلم‌‌ها باید مصرف خوراکی در سینما ممنوع یا محدود باشد، مثل سیگار که سالهاست در سالن سینما ممنوع شده است».
پاپ‌کورن، ضرورت سینما!
«مرتضی شایسته» تهیه کننده و پخش کننده سینما اما با خوردن و آشامیدن در سالن سینما موافق است: «بد هم نیست، آدم ها توی سینما چیزی بخورند، البته به شرط رعایت نظافت و نداشتن سر و صدا. مثلا چیزی که پوست نداشته باشد، مغز پسته، مغز بادام، تخمه پوست کنده،... بعضی وقت ها می بینم تماشاگران با خودشان خوراکی های پر سر و صدا به سالن می برند».
شایسته که شرکت فیلمسازی اش را در دهه شصت تاسیس کرد، نگاه ویژه ای هم به پاپ‌کورن دارد و معتقد است: «پاپ‌کورن که جزو ضروریات سینما است. در کانادا هم دیده ام مردم با پاپ‌کورن می روند داخل سالن، همه اش را هم که یکدفعه نمی خورند، در دو ساعت فیلم، هر چند دقیقه یکی، دو تا می خورند».
از نظر او صرف تنقلات در سالن سینما و هنگام تماشای فیلم تاثیری بر تمرکز تماشاگر ندارد، او در این مورد به دیده های خود استناد می کند و می گوید: «حتی آن ها که خوراکی می خورند، همه حواس شان به پرده سینماست، یک بار آقایی را دیدم که موقع خوردن نوشابه آنقدر حواسش به فیلم بود که نوشابه اش داشت می ریخت».
عضو کانون پخش کنندگان فیلم، با اینکه مردم موقع دیدن فیلم های او خوراکی بخورند، مشکلی ندارد: «اتفاقا خوشم هم می آید من هم موقع تماشای فیلم ممکن است چیزی بخورم، حتی به کسی که کنارم نشسته تعارف می کنم».
او که اوایل امسال به عنوان دبیر شورای صنفی نمایش انتخاب شده، منع خوردن و آشامیدن در سالن سینما را غیر ضروری می داند و معتقد است: «نمی شود به مردمی که برای تماشای فیلم آمده اند بگوییم: نه حرف بزن، نه چیزی بخور؛ مردم باید در سینما راحت باشند».
نظر شما