به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان در تبریز، بیست قدم بالاتر از قطعۀ یکسان‌سازی شده نیز صدها شهید در وادی رحمت تبریز آرمیده‌اند. ولی هیچ‌یک از این شاخه گُل‌ها روی مزارشان نمی‌‌نشیند و هیچ‌کس برای غبارروبیِ آنها، صف نمی‌بندد. چرا؟ چون آنجا عکس‌ها خوب درنمی‌آید! فکر نکنید این را از باب غلو می‌گویم؛ اصلاً از ابتدا هم یکی از اهدافِ یکسان‌سازان، ایجاد فضایی بود برای جا شدنِ همۀ مسئولان به قصدِ ارتقای کیفیتِ عکس‌های خبری!
از وقتی قطعۀ پایین گلزار شهدا را صاف کرده‌اند و موانعِ بصری‌اش را برداشته‌اند، بازار غبارروبی و عطرافشانی و تجدید میثاق و... در این قطعه داغ شده است!
با همۀ این رفت‌و‌آمدهای تشریفاتی و پرسر و صدا، مع‌الاسف شهدای قطعۀ یکسان‌سازی‌شده غریب‌تر و گمنام‌ترند؛ در گزارش‌های تصویری، آنچه دیده می‌شود، ماییم که ایستاده‌ایم و هر نشانه‌ای که سر شهدا را توی سرهای ما بلند می‌کرد، به نفعِ عکسِ ما قلع‌وقمع شده است. نه حجله ای در کار است، نه عکسی و نه پرچمی.
و کمی آن سوتر، در قطعۀ بالا، حجله‌های خالیِ خَم‌شده و سنگ‌های زخمی، در محاصرۀ بتون و نخاله و میلگرد. چندین سال است به نام ساماندهی، گلستان روح انگیزِ شهدا را به هم ریخته‌اند. می گویند فاز اول کارمان، مسقف‌سازی‌ست و به همین بهانه، دست به هیچ مزاری نمی‌زنند تا منتقدین و خانوادۀ شهدا، خود به التماس بیفتند که بیایید اینجا را هم مثل پایین، صاف کنید و قال قضیه را بکَنید. البته منتقدین را هم بی‌نصیب نمی‌گذارند و می‌گویند «منتقدین باعثِ این وضعیت اند. اگر با یکسان‌سازی مخالفت نمی‌کردند، تا حالا قطعۀ بالا را هم مثل پایین صاف کرده بودیم...»!
به راحتی آب خوردن و با گشاده‌دستیِ تمام، بزرگترین میراث دفاع مقدسِ ملت را با خاک یکسان کردند و حالا دارند راست‌راست می‌گردند و پُزِ نور و رنگ و عکس‌هایشان را می‌‌دهند.
روح الله رشیدی
نظر شما